Poczta na Polboksie

Z cyklu „internet mojego życia”

W moich kontaktach ze światem była to rewolucja, bo wcześniej spędzałem mnóstwo czasu w kolejkach w urzędach pocztowych, wydawałem fortunę na znaczki i nabawiłem się nerwicy, wypatrując listonosza dźwigającego torbę z korespondencją.

(Mieszkałem na łódzkich Bałutach, a sąsiedzi z kamienicy szybko zorientowali się, że w listach do mnie często przychodzą plakaty z niemieckiego „Bravo”, kasety z brytyjską muzyką elektroniczną czy dyskietki z grami na Atari, więc za pomocą łoma i śrubokręta „hakowali” moją skrzynkę, by dobrać się do tych atrakcyjnych załączników. Żeby pokrzyżować im szyki, musiałem odebrać pocztę, zanim okoliczne łobuziaki zrobiły to za mnie, choć oczywiście przesyłki ginęły i wcześniej, na sortowni czy w urzędzie. Krótko mówiąc, dostarczalność analogowych mejli była niewielka.)

Tymczasem pod koniec 1996 roku firma Polbox, jeden z pierwszych dostawców internetu w Polsce, udostępniła Polakom darmowe konta poczty elektronicznej. Wprawdzie o pojemności zaledwie 1 MB, automatycznie kasujące wiadomości nieprzeczytane przez dwa tygodnie i usuwające całą skrzynkę, jeśli właściciel nie logował się do niej przez 60 dni – ale były! W zamian system dołączał reklamową stopkę do każdego e-maila.

Oczywiście problemem dla mnie i moich korespondentów był wówczas brak dostępu do internetu, ale komputerowcy, gracze i demoscenowicze należeli do bystrzejszej części młodzieży, więc wszyscy jakoś sobie radziliśmy (głównie przez szkoły czy uczelnie; ja w weekendy chodziłem do instytutu badawczego, w którym pracował tata i w którym był pecet podpięty do sieci). Wszyscy też założyliśmy sobie konta pocztowe na Polboksie (albo na Friko Onetu czy – ci bardziej światowi – na Yahoo lub Hotmailu) i wreszcie mogliśmy zapomnieć o Poczcie Polskiej.

Gdy po tygodniu nieobecności online otwierałem skrzynkę, czekało na mnie kilkadziesiąt wiadomości – i wszystkie były fajne. Przez następne dni na domowym komputerze wstukiwałem odpowiedzi (co u mnie, w co grałem, co czytam, gdzie jadę na wakacje), by w kolejny weekend przenieść je na dyskietce do tatowego instytutu i rozesłać do adresatów. A gdy było mi mało, z anonsów w telegazetowym Telekomputerze brałem adresy potencjalnych nowych korespondentów i do nich też pisałem. Większość odpisywała.

Kiedy zaś pod koniec XX wieku Telekomunikacja Polska dociągnęła do mojego mieszkanka w centrum Łodzi linię telefoniczną i nareszcie mogłem łączyć się z internetem za pomocą numeru 0202122, zacząłem wchodzić na polboksową skrzynkę prawie codziennie, dzięki czemu napisałem chyba więcej listów niż Hemingway, Orwell, Vonnegut i Lovecraft razem wzięci.

Polbox zamknął swoją usługę w 2008 roku, ale idea darmowej poczty elektronicznej przetrwała (najlepszą robotę zrobiło tutaj oczywiście Google ze swoim Gmailem, świetną wyszukiwarką w skrzynce i wątkowaniem korespondencji). Nie przetrwał natomiast zwyczaj pisania listów.

Paradoksalnie, bo ludzie pisali i wysyłali listy w czasach, gdy było to żmudne, trudne i niepewne, a sztuka epistolarna w ciągu kilku zaledwie lat umarła w momencie, gdy dzięki internetowi stała się wygodna, łatwa i dostępna.

Oczywiście powody i kierunek dalszych zmian w kanałach komunikacji to temat na zupełnie inną rozmowę, ale nie sądzę, by przyszłość niosła w tym zakresie cokolwiek pozytywnego. Póki co z rozrzewnieniem wspominam czasy, gdy narzekało się na ludzi, którzy piszą w HTML-u i odpowiadają przed cytatem (dziś sam tak robię). Po weekendzie spędzonym offline mam w skrzynce ponad sto nieprzeczytanych wiadomości, z których prawdopodobnie żadna nie dostarczy mi przyjemności. Na szczęście większość to bezmyślnie rozsyłane „DW” rzeczy, które mnie nie dotyczą, ale i te prawidłowo zaadresowane – zamiast potencjalnie inspirujących wymian myśli – są już tylko zadaniami do wykonania, którymi zarządzam przez filtry, flagi foldery, etykiety i integrację z kalendarzem.

Nie mam już natomiast – i nikt chyba nie ma – żadnego funu ze sprawdzania, czy przyszła nowa poczta.

---

Sprawę nieco ratują newslettery i chciałbym wierzyć, że dla kogoś również moje Listy do internetu są dobrym powodem, by w piątkowy poranek zajrzeć do skrzynki.

Jeśli tak jest, przypominam o możliwości postawienia kawy autorowi tych tekstów (z góry dziękuję!). To dzięki Waszemu wsparciu następną wiadomość pocztową wyślę za tydzień o tej samej porze.